Een sprookje dat werkelijkheid wordt...

In het huisje naast mij woont er een gezellige familie met 2 oudere dochters, een jongen met het syndroom van down en een kleiner meisje. Altijd heel vriendelijk en goedgeluimd zeggen we dag tegen elkaar. En al verschillende keren probeerde ik een gesprek aan te knopen met de jongen (dat er echt super guitig uitziet) en het kleine zusje, maar telkens keken ze verlegen weg. Ach ja, dacht ik, dat zal zijn omdat ik er anders uit zie dan al die Mexicanen hier.... Tot ik vandaag een lift naar huis kreeg van de mama. Die wist me te vertellen dat toen het meisje me voor de eerste keer zag (en ik men groene kleedje droeg) dacht dat ik tinkelbel van peterpan was! Daar hebben de ouders dan zo fantasierijk op geantwoord dat ik op zoek ben naar mijn peterpanvriendjes hier in Monterrey.
Hoe leuk is het om voor hen een levende tinkelbel te zijn!